Sabah işemeye gidercesine gittim, herkesin hayatından. Sessiz sedasız, kimsenin haberi olmadan. Güçlü olmanın, ayakta kalmanın tek fayda sağlayabileceği şeydi bu. Gitmek. Koskocaman boşluk arasında nasıl bir yetenekse kayboluyorum. Ailem bile öleceğim, kendime zarar vereceğim korkusuyla başbaşa kalmış, ben ise hala bunun zamanını kollayabiliyordum. Nasıl ama ? Ölüm herkesin korkulu rüyası. Peki ya neden rüyalarda öldüğümüzde yeniden hayata dönüyoruz? Peki ya neden gittiğimizde çıkacak başka bir yol bulamayınca geri dönüyoruz ? Bu sorular beni yakıp yıkarken kurtulmam gereken bu absürt bunalımdan çıkmamın gerektiğini farkettikçe, kendime, aileme, arkadaşlarıma, çevreme, yaşama, yaşamın beni dünyaya getirişine, tanrıya ve ahlaksız olan her şeye kızıyorum.